توعۇرىل حاننىڭ «تونىمەن تۋعان ۇلى» جانە ولاردىڭ اراسىنداعى تۇيتكىلدەر
جانىمحان وشان تاريحي ادەبيەتتەردە، مۇندا راشيد اد-ءديننىڭ ايگىلى ەڭبەگىندە، «موڭعولدىڭ قۇپيا شەجىرەسىندە»، «يۋان شي» (يۋان پاتشالىعى تاريحى) كىتابىندا كەرەيدىڭ توعۇرىل وڭ حانى مەن تەمۇجىننىڭ قارىم-قاتىناسىنا توقتالعان كەزدە، اتتوبەلىندەي ازعانا موڭعولدىڭ ەسۋگەي ەسىمدى ءباھادۇرىنىڭ جەتىمى – تەمۇجىننىڭ ءوز اعايىندارى تايشىعۇتتاردان ءجابىر كورىپ، «كولەڭكەنى جارشى قىپ، قىلقۇيرىقتى قامشى قىپ» تاعدىردىڭ تالكەگىنە ۇشىراپ، توعۇرىل حانى «اكەمىزدىڭ انداسى بولعاندىقتان، اكەمىز سياقتى عوي» دەپ، اكە ورنىنا اكە تۇتىپ، قايىن جۇرتى – قوڭىراتتار بەرگەن قارا بۇلعىن ىشىگىن الىپ، وعان سالەم بەرە بارۋىنان باستايدى. «اكەڭ ولسە ءولسىن، اكەڭدى كورە قالعان ولمەسىن» دەمەكشى، تەمۇجىننىڭ ساپارى ءساتتى بولىپ شىعادى. پانا تۇتا بارعان اكەسىنىڭ كونە «انداسى» توعۇرىل حان اعىنان جارىلىپ: مىناۋ بۇلعىن ىشىكتىڭ، قولقاسىنا جارامىن. بىتىراعان ەلىڭنىڭ، باسىن قوسا
