ОПАСЫЗ БЕН ИБАЛЫНЫҢ ҰЯТЫ.
(Шедевр емес,ертеден бар аңыз ғой, шыдамдылық танытып, оқып шықсаңыз деген өтініш) ОПАСЫЗ бен ИБАЛЫНЫҢ ұяты кездесіп қалыпты. – Қалайсың? – дейді ибалының ұяты. – Сұрама! – деп, екінішісі еңіреп жіберіпті. – Менің ием ұятты ұмытты. Өзінен басқаны ойлауды қойды. Сезім дегеннің бәрін жерлеп, өзгенің қамын ойлау дегенмен жұмысы жоқ, қарыны тоқтық, көйлегі көктік қана көксегені. Өзгені өкшемен езіп, кеудесін жаншып, басынан аттап кету оған түк емес. Өле аламй жүрмін! – Жүрегін жібітіп, санасын сыйпалап көрмедің бе? – Әбден тырыстым. Байқатпай жақсылық пен жамандықтың парқын айырар кітаптарды да тықпалап көрдім. Иманды, салауатты адамдармен де жолықтырдым. Пайда жоқ! Керісінше, ашкөздігі асқынып, зұлымдығы ушығып кетті. Оның бетіне де, артынан да айтылған «Ұятсызсың!» –
