Сағат пен Шәрбан
Сағаттың саналы ғұмыры, ойлап отырсақ, қазақтың бір драмалы жылдарына дөп келіпті. Егер де Сағаттың көзінше қызыл империя қазақ қыздарын шаштан сүйреп, іштен тепкілемеген болса, қазақтың бетіне Кремль күллі әлем алдында «ұлтшыл» деп күйе жақпаған болса, 1991 жылы тамызда тәуелсіздікке деген ұлт үмітіне ГКЧП бұлт үйірмеген болса, онда, кім біледі, Сағат сыншы осынау алып империя құлар шақта оранған алауға жанып кетпей арамызда есен-сау жүрер ме еді… Алайда адамды заман илемек. 86-жыл. Желтоқсан. Ұлт намысы алаңда ит жыртқан терідей иленді. Қыздарымызды қызыл империя керзі етікпен тепкілеп жатты. «Мұндайды көргенше шыққыр көзім неге шықпады!?» деп аһ ұрдық. Қанымыз басымызға шапшыды. Шиыршық аттық. Қызыл жаудың қолында өлуге даяр тұрдық. Ыза жасы бетімізді жуды. Шапшаң
