Astanadağı Bekbolat Tileuhannıñ üyinde bolğan kezdesu kezinde bolğan bir qızıq jayttı ayta ketkim keledi. Otırıstıñ arasında namaz oqıp alu üşin bärimiz körşi bölmege şıqtıq. Endi namazğa sap tüzep twra berip edik, terezeden soqqan samal qozğağan bolu kerek, qabırğada iluli twrğan arnayı jasalğan qımbat bağalı dombıra jerge tars etip qwlap tüsti. Qwdayğa qwlşılıq jasau aldında tereñ oyğa boylay bastağan biz selk ete qaldıq. Özin Halil wstazdıñ aldında ıñğaysız sezingen Bekbolat «Şaytannıñ dañğırlağı-ay…» dep, jerde jatqan dombıranı jwlqi tartıp ornına ilip qoydı da, kinäli adamşa küybeñdep barıp, qayıra kep sapqa twrdı…

(T.Qwsayınovtıñ «Men qalay ruhani jañğırdım» kitabınan üzindi)