Көз қарас Мәдениет Руханият Қазақ дәстүрі
Бірақ бұрыннан айтылатын екі принцип сол баяғы өзгермейді. Себебі оны уақыт және өзге елдердің тәжірибесі дәлелдеді:
1. Заң, жарлық, ереже, шешімдермен тілге сұраныс туғызу. Онсыз тіл ешкімге керек емес. Тіл ақша табуға, білім алуға, өзгемен байланысқа түсуге қажет болғанда ғана сұранысқа ие болады, сонда ғана адамдар мәжбүрлі түрде үйренеді.
Шетелде оқығың келе ме, IELTS, TOEFL тапсыр. Ол үшін ағылшын оқы. Халықаралық компанияда істеп, көп жалақы алғың келе ме, алдыңғы сөйлемде жазылған шарттарды орында. Сұраныс туғызу механизмі осылай жұмыс істейді.
2. Тіл иесі саналатын ұлт өкілдерінің принципшілдік танытуы. Яғни, тілің кең тарасын десең, оны кең қолдан. Үйде, түзде, басқа жақта.
Англияда түріктің кафесіне кірсең, өзара түрікше сөйлесетін. Астанада үй жөндейміз деп өзбек, тәжік құрылысшыларын жалдадық. Өзара тек ана тілінде сөйлеседі.
Қазір Қазақстаннан талай отбасы АҚШ-қа көшіп жатыр. Көшін, барған жерін желіге салып отырады. Ет асады, домбырада ойнауы мүмкін, наурыз тойлайды – бәрі қазақы. Бірақ өзара тек орысша сөйлеседі. Бала-шаға ағылшын тілін үйренетіні хақ, енді қазақшасын ұмытпасын, үйде қазақша сөйлесейік дейтін принцип жоқ. Оған қоса, ана тіліне қажеттілік те жоқ. Себебі сондағы басқа қазақтар да орысша араласады.
Шетелге шықсаңыз да, шетелден үйге оралайын деп әуежайға келсеңіз де, бірен-саран болмаса, қазақтың басым бөлігі негізінен орысша сөйлеседі.
Қалада зумер буынға жататын жастарды жиі көрем. Фитнес, жұмыс, дүкен, саябақ, басқа жерде. Қарым-қатынас тілі орысша. Кейде орысша қиналып кеткенде ғана амалсыз қазақшаға өтеді. Яғни, оларға ана тілі күнделікті өмірде аса керек болмай тұр.
Мен ауылдан Алматыға 2005 жылы келгенде жағдай шамамен осындай еді. Бірақ 2025 жылы Астанадағы жағдай дәл сондай болғанына таңым бар…
Пікір қалдыру