Былтыр Әлия Әшімнің «Орыстандыру» фильміне шақырту алдым. Шараны ұйымдастырған Рамиль екен. Сол кинодан кейін қазақ тілі жойылудың аз-ақ алдында болғанын түсініп, табысын тауып отырған қоғамда ақ жүзді өмір сүргісі келетінін ұғынып, тілімізге пайдалы бастамаларға атсалысуға шешім қабылдаса керек. Алайда залдағы жұрт оны қайта-қайта сөгіп, кешірімін қабылдамағанда, аяп кеттім. «Дана халқымыз өкпеге қиса да, өлімге қимайтын еді. Тым артық кетпедік пе?» деп ойландым.

Содан кейін Рамильге жазып, Мұхаметжан Тынышбайұлының ғасыр бұрын шыққан еңбегі әлі күнге дейін қазақша жарық көрмегенін айтып, оны аударып басуға қолдау сұрадым. Біз тарихи кітаптарды 2021 жылдан бері шығарып келеміз. Бұл – күрделі жоба, демеушілеріміз болмағанда, оны жүзеге асыру оңай болмас еді.

Рамиль командасымен ақылдасуға уақыт сұрады да, көп ұзамай қолдайтынын айтты. Соның арқасында біз «Қазақ халқының тарихын» кешіктірмей оқырманға ұсындық. Егер Мұхаметжан атамыздың аруағы риза болса, Рамильдің еңбегін де жоққа шығара алмаймыз.

Осы тұста «демеуші болатын қазақ табылмады ма?» деп сұрауы мүмкін. Табылмады. Талай қазақ кәсіпкеріне барып, қолдау сұрадым. Өзін ел жанашыры деп, миллиондаған доллар салық төлейтінін мақтан ететін кәсіпкерлердің біразының, өкінішке қарай, ұлтымыздың тарихын қолдауға өресі әлі жетпей жатыр. Намыстан жарылсақ та, шындық осы.

Былтыр бір доллар-миллионерге барып қолдау сұрағанда, Тынышбайұлын мүлде танымайды да екен. Шок болдым. Қайта кеңесшісі еңбектің маңызын барынша түсіндіруге тырысты. Басында қолдаймын деген сыңай танытқанымен, кейін бас тартты.

Сондықтан табалауды доғарайық. Сүрінбейтін тұяқ, жаңылмайтын жақ жоқ. Адамның ниетін оның әрекетінің нәтижесіне қарап бағалайтын кез келді. Рамильдің қолдауымен құнды мұра ана тілімізде жарық көрді. Ең бастысы осы емес пе?