Тұлғалар

ХХ ғасырдың Гомері ұлы Жамбылдың 170 жылдығы

kerey.kz

 |  Feb 18, 2016

Жамбыл әлемі

Бар әлемде, жер-көкте Жамбыл жыры,

Құлақтардың құрышын қандырды үні.

Ғасырлардың көшінде тозаң баспас,

Жауһар жырдың жасампаз, даңғылдығы.

Жамбыл жыры — заңғарлар, қыраттарда,

Мұхиттарда, өзен-көл, бұлақтарда.

Өрендерім, өр бол деп сынақтарда,

Жетелейді мәңгілік мұраттарға.

Төрт құбылам төгеді Жамбыл әнін,

Шамырқандым, шаттандым, балбырадым.

Ілессем деп көшіне сөз құрадым,

Абай, Жамбыл — ішегі домбыраның.

Алпыс екі тамырда, жүректе жыр,

Жан сарайың ашылар түнекте кіл.

Абай болып дүние сыр айтады,

Жамбыл — әлем, жаңарып дүр етті өңір.

Жамбыл жыры — батар күн, таң нұрында,

Ақша қарда, нөсерлі жаңбырында.

Шөл басасың ғажайып мөлдірінен,

Ойсыздықтан оятар, қалғыдың ба?!

Жамбыл — дастан, Жамбыл — саз, Жамбыл — өлең,

Абызымыз мәңгілік алды кенен.

Рухымен қолдайды, киесімен,

Жұбатады, көңілің қалды неден?

Асып-тасқан пенде ме ең, жел-көкірек,

Байлығыңмен болмассың елге тірек.

Төремісің, Жамбыл жыр тезге салар,

Тәубаңа түс, тағзым ет, кел де тілеп.

Құлақ қойғын жасындай жырына бұл,

Тұмасына қаныққын, сырына бір.

Туа сала қағынан безінген көп,

Жетпейтіндей сыбайтын тірі Жамбыл.

Жамбыл жыры — жауһарың алтыныңдай,

Жер-әлемді тербетіп шарқ ұруда.

Ғасырлардың төрінен тіл қатады,

Ақсақалы желбіреп Ар туындай.

Жамбыл баба кесенесiнiҢ
алдындаҒы ой

Армысың баба, алдыңда тұрмын иiлiп,

Асау жүрегiм толқындай тасып, жиi ұрып.

Тағзым еттiм де, сырлассам деймiн Өзiңмен,

Аллаға, өшпес өр Рухыңа сиынып.

Мақтаныш сезiм кеудемдi кернеп тұр бүгiн,

Арқалап жеттiм аманат еткен жыр жүгiн.

Тәуелсiз елдiң ақыны дейдi ардақтап,

Өзгеден биiк көрiнер көзге Түңлiгiм.

Алатау сынды асқақпын, өрмiн, еркiнмiн,

Ғаламда мынау келедi жыр боп шертiлгiм.

Ақ парақ — әлем, қауырсын — қалам қолға алсам,

Алладан кейiн ұлы Абай, ұлы Сен тұрдың.

Қолдадың пiрiм, көңiлге көркем гүл өсiп,

Айқара ашты қақпасын жұмбақ жыр — есiк.

Өзiммен өзiм келемiн содан күресiп,

Өздерiң салған ұлы бiр көшке iлесiп.

Данышпан Мұқаң иiптi басын “Жәке — деп“

Әбдiлдә, Ғали, Қалмақан, Сәбит “Тәте — леп“

Ақ сақалыңнан айналған Әбу балаңыз,

Ұлым деп менi бәйгеге қосқан жетелеп.

Алды-артым дүбiр, жүйрiктер шапқан аламан,

Кештетiп келiп, жыр — тұлпарымды тарағам.

Сүрiнбей өтсем батыраштық пен жаладан,

Көзiңе сенiң шалынармын-ау сонадан.

Қолдай көр бабам, иық тiрескен жүзбенен,

Өр ұланыңмын Өлеңнен өзiн iздеген.

Киелi ордадан ат басын бұрдым, тәу етiп,

Арыстар салған, алыптар жүрген iзбенен.

Серікжан Қажи