Мұхтар МАҒАУИН: БІР УЫС БИДАЙ ( әңгіме)
Аспанда теңгедей бұлт көрінбейді. Күн биікке шығып алған, шақырайып тұр. Бәрін де күл-топыраққа теңегісі келгендей, жер-дүниені күйдіріп, қуратып барады. Жел де тына қалыпты. Тыныштық. Аяқ басса шаңы көтеріліп, ұнша үгілетін шөптің арасынан үзіліп-үзіліп шыққан шегірткенің шырылы ғана тыныштықты бұзғандай. Тыныштық. Бүкіл дала өліп жатқан сияқты. Бақанасқа құлайтын ойпаң өзектегі бес-алты құрым киіз үйден тіршілік белгісі байқалмайды, адам тұрағынан гөрі құс ұшып, қарсақ жортпас елсіздегі топ қорымға ұқсасырақ еді. Қыбыр еткен жан жоқ. Осындай ыстықта тілін салақтатып, ырсылдап көлеңкеде жататын төбеттер де көрінбейді. Тек бұл маңайда тіршілік барлығына куә болғысы келгендей, биігіректе бір-екі қарақұс жүр. Олар да самарқау, жерге тесіле қарап, бір орында тұрып қалмайды. Қанаттарын баяу сілтеп қана, ауыл маңайын
