Мұхтар ШЕРІМ. БАЙЛАР ЖЫЛАМАЙДЫ…
«Байлар да жылайды» деп жатады ғой, өтірік! Өмірде өлмеудің қамымен қалтырап, дірілдеп жүргенімде, шіріген бір бай көшенің біздің үйге қарама-қарсы бетінен «хан сарайын» салып алды. Үйі бес қабат, қоршауы он қабат… Тоқпен ашылып –жабылатын дарбзасының қасында біздің дарбаза далбаса… Есігін ашқан сайын шиқылдап, «Ұяламайсың ба? Тым болмаса бояп қоймайсың ба?» деп шағым айтып тұрғандай…
Қойшы, бүгінгі қоғам екіге бөлінді ғой… Байлар мен тақыр кедейлер… Байы¬сын, бірақ адамгершілігі де қоса байысын дейміз де, Астанада бір миллионер жас жігіттің құлағын кесіп шұнтитып, бетін көнектей ісіріп, аузын айырып жіберді емес пе? Әне, байлар жыламайды, ерігіп есінейді, күледі, ақшасының арқасында заңнан аттап кететінін біледі… Менің көршім қызық адам, қысқасы, ниеті бұзық адам! «Жүгіріп келіп неге сәлем бермейсің?» деп ұрысады ғой. Өзінше. «Мен сенен емес, Құдайдан ғана қорқамын!» деп едім, пәлеге қалдым. Қорғанының қабырғасына «табло» дейді ме, жүгіртпе жолы бар ұзы-ын бірдеңе орната салғаны. Кешке қарап тұрсам, мынадай жүгіртпе жолдарды оқыдым: «Ей, кәуекбас бейшара! О, шешең…» Жыным келді. Мына бай мені балағатап жазды ғой! Дереу суға түсіп кетсе де істеп тұрған ескі соткаммен суретке түсіріп алдым. Сотқа арыз жазып, бес миллион моральдық шығын талап еттім. Байлар жыламайды екен… Сот та соның сөзін сөйлеп, «Жүгіртпе жолда сіздің аты-жөніңіз жазыл¬маған, жалпылама боқтаған… Бәлкім көшедегі талдарды балағаттаған…» деген қисық қаулы шығарды. Мейлі, Құдай көрсетеді әлі. Сөйтіп жүргенім¬де, есігінің алдына билборд орнатты. Кешке кетік тісімді шұқыла-ап қарап отырсам, «Ей, сұмырай! Саусағын сорған сорлы! Бір күні атып кетемін!» деген жазу шығып, маған ұқсас карикатураның шыға келгені… Айқайлап, дарбазасын тоқпақтадым. Күзетшісі автоматпен оқ жаудырғанда, қорық¬қаным¬нан итімнің үйшігіне кіріп кетіппін. Көзімді жұмып. Бетім жылы-ып кетті. Қарасам, итім екен, бетімді жалап жатқан. Әйелімнен ұял¬ғаным-ай! Әне, байлар жыламайды, қайта мазақтап, арымызды қор¬лайды… Прокура¬тураға арыз алып бардым. «Жекеменшік билбордта сіздің атыңыз жа¬зылмаған. Ол өзінің өлең шумағы» деп шығарып салды. Жүгіртпе жолына қарасам, «Адам емес адам десе! Кіндігіңді кеудеңе шығарып жіберейін бе?» деген жазулар жыбырлап бара жатты… Не істесем екен а? Байлар білгенін істейтін болды ғой! Бұларды тәубесіне келітіретін кім бар өзі? Керемет идеяның сап ете қалғаны! О! Дереу тақтайдан тақта жасап, оған ақ бояумен: «Ешак десе! Жемқор жексұрын! Қайырымы жоқ, арты боқ берекесіз бірдеңе! Құдай жазаңды берсін!» деп жазып, дарбазама іліп қойдым. Сол екен, сотқа сүйреп, он күнге қаматып қойды, иттің баласы! «Әділдік қайда?» деп жылап отырмын… Маған қосылып, күзетші де жылап отыр… Бәріміз жыладық…
facebook парақшасынан алынды


Пікір қалдыру