Оларды бұл елде сол СЕНІМІ ғана ұстап отыр…
Былтыр Қытайдан досым көшіп келді, өзі қытай қазағы. Көшірісіп басы қасында жүрдік. Содан бір күні ол менімен хабарласып: “Хан Шатырына барып ұсақ – түйек заттар алсақ қалай, мен орысшаға жоқпын ғой, өзің білесің” деп қолқа салды. Жарайды деп тартып кеттік. Жолда келе жатып мен оның жетім көңілін жұбатқандай болып келе жатырмын. “Ой досым – ай, үйіңнен шығып мына Хан Шатырына шейін жол – жөнекей жөн сұрасаң бәрі де қазақша жауап береді, бұл қалада қазақша білмейтін адам жоқ, қорықпағын досым, батылдау бол, бұл өз отаның” деп есіп келе жатырмын. Содан Хан Шатырына келдік, бір бутикке кірдік, екі сатушы қазақ қыз тұр екен. Сөйтсе, оның біреуі қазақша білмейтін боп шықты. Ол қызарақтап жер шұқып тұрғасын,
