بوگەنباي قازاسىن ابىلاي حانعا ەستىرتۋ
ەي، ابىلاي، ابىلاي، ابىلاي حانىم، بۇل قالاي؟ بۇل قالايدان سەسكەنىپ، ءسوزىمدى قويما تىنداماي. تالاي ىستەر باسىڭنان ءوتىپ ەدى-اۋ جاسىڭنان، قيىن، قىزىق ءاربىر جاي. جاس كۇنىندە، ابىلاي، ۇرگەنىشتەن مۇندا كەپ، سارىارقانى جەرىم دەپ، قالىڭ قازاق ەلىم دەپ، كەلمەپ پە ەدىڭ جاياۋلاي؟! تولە ءبيدى تاپقاندا، كۇندىز تۇيە باققاندا، جالعىزبىن دەپ شوشىماي، ەش مالشىعا قوسىلماي، قارا جەرگە وتىرماي، كۇپىندى سالىپ استىڭا، جەڭ جاستانىپ باسىڭا، قول-اياعىڭ ءتورت جاقتا، جاتۋشى ەدىڭ سول شاقتا، ۇمىتتىڭ با سونى، ابىلاي! جيىرما جاسىڭ تولعاندا، قالماقپەن سوعىس بولعاندا، العاشقى باقتى تاپقاندا، شارىشتىڭ باسىن قاققاندا، قانجىعاڭا باس بايلاپ، جاۋ قاشتى دەپ ايعايلاپ، ابىلايلاپ شاپقاندا… ۇمىتتىڭ با سونى، ابىلاي! سول ەرلىكپەن حان بولدىڭ، الەم اسقان جان بولدىڭ، بارشا الەمگە داڭ بولدىڭ، ۇمىتتىڭ
