Неткен мағынасыз, дойыр, тасыраң тірлік.
Жанталасып апта сайын әскери жаттығу өткізіп, үгіт-насихат құралдары “Берлинге неше күнде жететінін есептеп” жатқан елге қайран қалам. Салдырлаған техникасы мен сиқы кеткен сарбаздарын бір сәтке көрмегенсіп, “Ал, жетсін сол Берлинге, сәбеттен қалған соңғы күшін сарқып Орталық Еуропадан асып барып жығылсын, ал. Сонда не болады?” деп сұраймын іштей өзімнен. Жаңағы қияли жоспарлары жүзеге асқанның өзінде бұл ел ары қарай өзі басып алғысы келетін аймаққа нендей ғылым-білім, өркениет, жаңа технология, сапалы тұрмыс, қуатты заң, тәртіпті билік әкеп орнатпақшы? Мұның біреуі өз бойында жоқ. Сонда енді ғана тырмысып соцлагерьден шығып, көзі ашылып, жемқорлықтан арылып, еркін әлеммен етене араласуға ұмтылған шағын жұрттарға арзан солярка беріп танкісін жуғызып қоя ма? Неткен мағынасыз, дойыр, тасыраң тірлік. Сәбеттің кезінде бұл тірліктің “дүние жүзінің пролетариатын оятуды мақсат тұтқан лениншіл коммунизм” деген жылтырақ теориялық орауы бар болатын. Қазіргі плутократиялық-авторитарлық режимінде ол орау да жоқ қой. Түйені түгімен жұтатын жемқор іш құрылысы шыны астындағы механизм құсап анық көрініп тұр. Әй, бірақ оны жаңағы үгіт-насихат құралдарына имандай ұйыған жұрт көрер деймісіз.
Ғалым БОҚАШтың facebook парақшасынан алынды
Пікір қалдыру