МҰҒАЛЫМ
(нағашы атам Баймәдидің қазасына 30 жыл толуына орай) Көктемнің демі үрлей-үрлей қардың суы тартылып, жер қарая бастаған мезгіл. Көкектің басы болса керек. Нағашыларымның үй ауласында ойнап жүргем. Жасым онға шыққан. Нағашы атамның сексенді орталап қалған кезі. Жұмсақ қонышты, резеңке кебісті былғары етік, мақта шалбар, күпәйке мен малақай киіп, қора-қопсыны шолып жүрген атам бір уақытта мені жетектей жөнелді. Қораның ортасына жеткенде қолындағы үшкіл күрекпен бір нәрсеге қарай нұсқады. Қарасам, сала құлаш жіңішкелеу ақ сұр жылан жайрап жатыр екен. Күрек басын шауып түскен. “Ерте көктемде шыққан жыланның қаны көп ауруға ем” деді де, атам әлгі жәндіктің шорт кесілген тұсын сығыңқырап қанын шығарды. Сосын әлсіз қарсылығыма қарамай оң қолымды өзіне тартып, шынашағымдағы сүйелге
