ەڭ باستىسى – ۇلتتىق مۇرالارىمىزعا زاقىم كەلمەگەن.
“…شامامەن ساعات 16.00 كەزىندە 200-دەي شابۋىل جاساۋشى مۋزەي عيماراتىنا كىردى. جۇگىرىپ الدارىنان شىقتىم. بارلىعى دەرلىك جاستار. بار داۋىسىممەن ايقايلاپ، ەشتەڭەگە تيىسپەۋىن ءوتىندىم. سوزگە توقتاماي، ەلەكتروندى قۇرىلعىلاردى قيراتا باستادى. اراسىندا بىرەۋلەرى مەنىڭ سوزدەرىمدى ەستىپ، قالعانىنا توقتاۋ سالدى. ولارعا «بۇل زاتتاردىڭ بارلىعى – اتا-بابامىزدان قالعان اسىل مۇرا. سىندىرماڭىزدارشى، بۇلاردى ورتەسەك، ءبىزدىڭ تاريحىمىزدا ەشتەڭە قالمايدى. ەرتەڭگى كۇنى سىزدەرگە كەرەك بولادى عوي» دەگەن ءسوزىمدى كەيبىرى تىڭدادى. تىنىشتىق ورناتىپ، مەنەن «التىن ادامنىڭ» وريگينالى قايدا؟»، «التىن زاتتار قايدا تۇر؟»، «قىلىشتار بار ما؟» دەپ سۇراي باستادى. «التىن ادامنىڭ» تۇپنۇسقاسىنىڭ بىزدە ەمەس ەكەنىن ايتتىم. بۇل ۋاقىتتا مۋزەي زالدارىندا نەگىزگى جارىق ەمەس، كەزەكشى جارىق شامدارى جانىپ تۇرعان. سونىڭ كومەگى ءتيدى مە دەپ ويلايمىن، كەيبىر زاتتار قاراڭعىدا انىق كورىنە قويمادى.
