Ерлан Нұрдықанұлы: Қалғып отыр қара Жер басын сүйеп өлеңге…
Таң бөбегі Жылай- жылай көкжиектің көзі ісіп, Қамығады өз көзжасын өзі ішіп. Қанатынан Нұр тамшылап, Сол жақтан Келеді бір жасыл қанат сөз ұшып. Ол- аңсаудан жаратылған ай құсы, Қанатында қараңғылық қайғысы. Жер бетіне жеткен екен ақыры, Менің мәжүнүн жүрегімнің ләйлісі. Шексіздіктің жасыл қанат сөзінен, Көбелектің сұлу мұңын сезінем. Талықсыған таңдайыма тамызды- ау, Жаппар ием, Көкжиектің көзінен. Ей, ұлы сөз! Сенің жасыл реңің, Сезіндірер аспанилық Нұр елін. Мен не дейін, көлеңкенің қойнында Көп ұйықтаса шайырға тән жүрегім. Таң бөбегін орап ыстық ақ қарға, Көктем болып кеттім міне ақ таңда. Қандай бақыт сенің ұшып жеткенің, Мен өлеңге қабыр қазып жатқанда… Шайырлар Қаудырап
