مۇحتار ماعاۋين. “مەنىڭ ءتۇرلى تۇستەرىم” (اڭگىمە)
مەنIڭ ءتۇرلI تۇستەرIم كەيiنگi كەزدە بەي-بەرەكەت، سۇرىقسىز تۇستەر كورەم. سۇرىقسىز عانا ەمەس، ءمان-ماعناسىز، كۇلگىن، كۇڭگىرت. الدەبىر بەكەتكە، مەكەنگە جەتە الماي جاتام. پويىزدان، بەلگىلى-بەلگىسىز تاعى ءبىر كولىكتەردەن كەشىگەم. جىلعالى سايدىڭ، كوشەنىڭ، جولدىڭ كوز كورىپ تۇرعان ارعى بەتىنە وتۋگە قانشاما بوگەسىن تابىلادى. كوبىنە-كوپ الدەبىر جالاڭاش قابىرعاعا جاپسارلاس، قيعاش، تار باسپالداقپەن جۇرە الماي، كەيدە ورتان بەلىنەن ۇزىلگەن تۇسىنا تىرەلىپ، ابدىرايمىن. نەمەسە، بارار جولىمدا بىرىنە-ءبىرى جالعاس، كورىكسىز، يەسىز بولمە، دالان، دالىزدەردى اداقتاي كەلە، دەنەم سىيماس تار قۋىسپەن ءوتۋ كەرەك بولادى. داعدارىپ، توقىراپ تۇرام. اقىرى، قينالىپ بارىپ ويانعاندا، وسىنىڭ ءبارى ءتۇس ەكەنىن ءبىلىپ، قۋانباسام دا جەڭىلەيىپ قالام. سودان سوڭ ويلايمىن. بۇل نە پالە. ارينە، جايسىز ۇيقى، سىر بەرە باستاعان دەنساۋلىق. تەك سول عانا ەمەس. جەتە
