АУЫЛ МАҒАН ХАТ ЖАЗЫПТЫ
kerey.kz
ҚУАТ АСЫЛБЕКҰЛЫНАН ЕКІ ӨЛЕҢ
Қуат Асылбек ұлы 1986жылы 19сәуірде ҚХР-дағы Алтай аймағы Қаба ауданында дүниеге келген. алғашқы өлеңдері <<Алтай газетінде>> тұсауын кескеннен бері түрлі басылымдарда жүзден артық өлеңдері жарық көрді. Қуат Асылбек ұлы ҚХР-дағы республикалық, аймақтық мүшәйралардың көп мәрте жеңімпазы. мысалға, Шыңжаң провинциясының тұңғыш кезекті жас ақындар мүшәйрасының 2орын иегері қатарлы көп мәрте сыйлықтарды еншілеген. Алтай аймақтық әдебиетшілер мен көркемөнершілер қоғамы және << Алтай аясы>> журналы оған <<ҮЗДІК ҚАЛАМГЕР>> атағын табыстаған. <<Жеті Қаба жырлайды>>, <<Ақ қайың әриясы>>, <<Сан ғасырлық сағыныш >> алманақтарына өлеңдері енген. өзіндік иірімі қуатты, көне мәдениет пен жаңа мәдениет тоғысқан аралықтағы адамдар санасында кептелген сағынудың бөлек болмысын жыр құшағына беріп, жаңаша күңгірге ие тау боларлық өлең дәстүрінің иесі болған жас талант ҚХР қазақтары арасында ерекше оқылымға ие. автордың тұңғыш поэзиялық кітабы <<КИЕЛІ ЖАҒАЛАУ>>деген атпен жарық көру алдында.
АУЫЛ МАҒАН ХАТ ЖАЗЫПТЫ
Ⅰ
Ауыл маған хат жазыпты: жол нұсқап,
Сөйлемдері қарапайым,-сөз қысқа!
Он жастамын ол кезде мен еліткен,
Жанарымның ішіндегі болмысқа.
Оның әр тал шөп-жусанын сүйген ел,
Бар сөзінен тым ғажайып күйге енер.
Парақтардан құлпырады гүл дала,
Мамырдағы жұпар иіс жиделер.
Бізді қалай еске алды екен арман қып,
Бір бетінде құс сайрайды…ормандық!.
Бір бетінен жатыр ағып өзендер,
Бір бетінде маужырайды тау қалғып.
Көзім талып тарам-тарам көп ізден,
Бір бетінде сары жапырақ жел үзген.
Бір бетінен шықты дауыс: селт еттім,
Мен адасып кеткендеймін теңізге.
<<, _ мені сүйсең буыныңды бекемдеп,
Құшағымның ыстық жерін мекендеп >>.
Он жасымда жылап қайттым атыздан,
Ауыл мені тастап кеткен екен деп.
Ұясына құлап түсті күн көшіп,
Кекілімнен жаз самалы тұрды есіп.
Көгжиектің шашыраған нүрімен,
Мені әлдилеп кетті сосын жыр-бесік.
Айтарымды енді әлемге тыңдатам,
Мінезіммен бастан-ақыр бізге тән.
,-айраныңды іш,
көп шаршама,
деміңді ал,
, _ ауыл сенің қасыңда,-деп күлді апам.
Ⅱ
Ауыл маған хат жазыпты:_ мақтанам,
Әр сөйлемі жан-дүниеме аттаған.
Он сегізге шыққан кезім ол менің,
Махаббаттың ертегісін жаттаған.
Қадамымды нұрлы ауылға басып нық,
Қыз жанары шашып сезім…шәшіп құт!.
Бір қуаныш билеп таумен даланы,
Тамырымды жұлқиды асау ғашықтық!
Жұлдыз жанған айлы түнді көрпе қып,
Тұрдым қызға тілек айтып,
шер төгіп!
,-сүйем дедім,-батыр, батыл пішінде,
Кеттім сосын өртеніп…
Өтті уақыт, жүгін артып атанға,
Сол он сегіз, сені аңсаймын қашанда.
Бір сөзінде соны айтыпты: мұңлы ауыл,
:, _ қызбен еріп кеттің ғой деп шаһарға.
Ұзатып сап бала ақынды мықты осы!
Қойған солай сәлем хаттың нүктесін.
Бас айналып арман қуған шаһарда,
Ауылды ойлап жас жігіттің шықты есі.
Ⅲ
Қайғысымен қуанышын заманның,
Терең сезіп, тентек ойға жол алдым.
Таңғы азанның дауысымен оянып,
Жер ағара туған жерге оралдым.
Бойымызға сабыр қонды десекте,
Сағынышқа әрең төзген қос өкпе.
Кеттім сүңгіп құшағына ауылдың,
Ыңыранып кірді автобуз бекетке.
Әлі есімде,
Сол бір таңның сұлбасы,
Қош айтысқан махаббаттың мұңдасы.
,-сүйем,-деген елік қыз жоқ тек оның,
Өлеңімнен сыңғырлайды сырғасы.
Көкейімде ғасыр қойған сұрақ қап,
Жеттім үйге, жүгімді ертіп.. Жол аттап.
Ауыл сені тапты балам ақыры,
Қайта оралған қарылғаштай қонақтап.
Сенде бастым балалықтың пернесін,
Саған жаққан жыр-шырағым сөнбесін.
Пәнидегі ең қымбатты тұрағым,
Һам құласам дем алатын жерлесім.
Қасиетың кетпес сенің жоғалып,
Сәждеде айтқан дұғасына оранып,
,-көп шаршама,
,-айран іш деп,-сүйетін,
Жатыр апам құм төбеде дем алып.
Қайран апам,
Шексіз мейір…
Асыл ән,
Жыламайды он жастағы жас ұлан.
Діріл етіп бүкіл күре тамырым,
Жұрып өттім ескі атыздың қасынан.
Саған қимай қарап тұрған көз кеше,
Көзбен көріп айтылатын сөз неше.
Көгжиекте баяғыдай қып-қызыл,
Бірақ әттең барлығы ұнсыз.. Өзгеше.
Тас қараңғы,
ай тумаған түн еді,
Мойныма сап мұздай суық білегін.
, _ ауыл сенің қасыңда, _ деп іргемнен,
Енді маған уақыт сақ-сақ күледі.
ЕРТІС
Қол бұлғап қайда қалдыңдар?
Алтайдың арман даласы.
Есен бол, енді жал-құмдар,
Есен бол, ертіс жағасы.
Тамызда,
Таңда,
Ертемен,
Тұманнан қиял айықты.
Алыстағандай өлкеден,
Есіліп естім қайықты.
Жағалау тұрды шарқ ұрып,
Құлазып құлап артымда.
Тұмсығын мұңға толтырып,
Жел айдап жатқан толқынға.
Мен,
Жездем,
Және кары ағаш,
Кісінеп көңіл айғыры.
Тербейді түнді жалаңаш,
ертістің шымыр айдыны.
Сүйрелеп кетті ол бізді,
Жақсылық қайда жатсынған.
Сүйемін тамыз мен күзді,
Тамыздағы ертіс ақшулан.
Толқындар тулап басымда,
Кеудеме көктем мекендеп.
Қосылдым тентек ғасырға,
Шет-шексіз болсам екен деп.
Алмасып жылдар келсем де,
Өзіңе сүйеп басымды.
Елейді кімдер дәл сендей,
Ғаламат дауыл ақынды.
Тұлпардай шапқан көсіліп,
Сапарға шықтым…жол алыс!.
Өлеңге кетті қосылып,
Тамырымдағы толы ағыс.
(СОҢЫ)
kerey.kz
Пікір қалдыру