ҚОЖАНАСЫРДЫҢ ҚОЙТАСЫ
Қадірлі достар, ағайын! Тілектеріңізге көп рақмет! Құдай есіркеп, көңілдеріңізді көтерсін! “Қырма сақал қырыққа толған қалай екен; қартайып, қайғы ойлап жатырсың-ау?” деп қажап қояды кейбір құрдастар, өздерінің де бірнеше апта, я бірер айдан соң отыздың соңғы жылын Уақыт деген ұзын күйеуге ұзатып жіберетіндерін ұмытқансып:) Мені мүсіркемек болады, бірақ өз үндеріндегі мұң он сегіз мың ғаламды кемсеңдетіп тұр:) “Қылшылдаған қамал алар қырық қалай екен?” деп тамсана сұрайды кейбір елу мен алпысқа қарай еріксіз ағызып бара жатқан ағаларым. Бұл кісілердің де дауыстарындағы сағыныштың жалыны ғаршы-күрсіні күйдіре шарпиды:)
Бәріне айтқан жауабым мынадай болды: “Мен өзім тумысымнан кәрі адаммын:) Баяғыда туған ауылымда марқұм Құрманбай деген бір сөзге шешен, қушыкештеу жайсаң ағамыз жасым бестен асып, сүт тісім түсе бастаған түрімді көрген сайын: “Әй, Кәрі Ғалым, халыңыз жақсы ма?” деп амандасушы еді. Содан бері бір атым “Кәрі Ғалым” боп кеткен. Сол лақап атым әсер етті ме, білмеймін, бала кезден қазірге дейін қариялармен әңгімем көбірек жарасады, көп достарым өзімнен 10-20, тіпті 30 жыл үлкен болып келеді. Мұндай тумысынан кәртеміш адамға жиырма бесі не, отызы не, қырқы не – бәрібір”
Бірде Қожанасырдан достары: “Ау, Қожеке, пайғамбар жасына таяп қалдыңыз. Қайран жиырма бестегі күш-қуатыңызды аңсайтын шығарсыз?” деп сұрапты. “Жоқ” деп саңқ ете қалыпты Қожекең, “Сол күшім – сол күш, сол қайратым – сол қайрат!” “Апырмай, оны қалай білдіңіз?” деп сұрапты жұрт. “Анау есік алдында жатқан дәу қара тасты көріп тұрсыңдар ма?” депті Қожекең, “Сол қойтасты жиырма бес жасымда көтере алмайтынмын, әлі көтере алмаймын. Демек, күшім бір мысқал кеміген жоқ!”
Қожекеңнің қойтасы мен үшін бала кезден бері адамның аңсарын аударып, қисынын қытықтап тұратын “Көк аспанның ар жағында не бар? Шексіздіктің сыры не? Мына қара жол ана төбеден асқан соң қандай жолға айналады?” деген мәңгі сұрақ. Шәкерім қажының тілімен айтқанда “Келдім қайдан? Нетсем пайдам? Өлгеннен соң не болам?” деген жұмбақ. Бұл жұмбақтың шешуіне қызу кіріскен жанды Уақыт деген ұзын күйеудің дәулет пен мансап атты қалыңмалы қызықтырмайды. Қиындығы мен қызығы, бейнеті мен зейнеті, сыйы мен сынағы қатар жүретін бұл жалғанда “Алдымнан тағы қанша жақсы адам шығар екен? Өзім қайтіп жақсы адам боп қалам?” деген үміт пен күдіктің ортасында ойқұмар сергек ғұмыр кешу арқылы кез-келген жан уақыт пен кеңістіктің шегінен босап, еркін өмір сүрмек. Бір қуанатыным, интернет технологиясы мен әлеуметтік желі дамыған дәуірде өмір сүру бақыты маңдайыма жазылып, күн сайын қаншама ойы еркін адаммен танысып, достасып жатырмын. Бәріңізге көп рақмет! Баршаңыздың аулаларыңызда бір-бірден Қожанасырдың қойтасы тұрсын деп тілеймін!
Ғалым БОҚАШтың facebook парақшасынан алынды
Пікір қалдыру