Өмір кімге болған екен тиянақ
kerey.kz
Азатгүл Әбдіқадірқызы, Қытай Халық Респуликасы, Тарбағатай аймағы, Қобық ауданында дүниеге келген. Үрмжі қаласында 1987- ші жылы Шынжаң Оқуағарту Иниститотының филология мамандығын бітірген. Қазір Қобық ауданына қарасты Қостолоғай қалашығындағы орта мектепте ұстаздық етеді. Талай басылымдарда өлеңдері жарық көрген.
Өмір кімге болған екен тиянақ
Өмір деген жыр ағын
Өмір деген, өмір деген- жыр ағын,
Тірлігіңде күл де, мейлі жылағын.
Жылап тұрып күлсеңдағы қарағым,
Күліп тұрып қажетіңді сұрағын.
Өмір деген, өмір деген -жыр ағын,
Өрлеп тұрып мейлі құзға құлағын.
Қиялмайсың қиналсаңда қандай бір,
Шетке тартып ауыр қояр сұрағың.
Өмір деген, өмір деген -жыр ағын,
Толқынында тұнық әр кез туланын.
Айдынында соғылсаңда сеңдей боп,
Келмейтінін сезіне біл құлағың.
Биігінде жүрсеңдағы қыранның,
Күйін кешіп жер бауырлар жыланның.
Тірлігім де түсінерім бір ғана,
Мәңгілікке жер болады тұрағың.
Өмір- деген ұраның.
Көктем мен қыс қалайша отасады
О, құдрет берсеңде қартаюды,
Бермепсің-ау, сезімге жантайюды.
Таңғалушы ем Жамбылдың сезіміне
Қобалжыған, көрген де жас аруды.
Естігенді рас-ау көз көреді,
Көз көрген де дүние өзгереді.
Бала-шаға, ауылы есінде жоқ,
Шал байқұсың көрші үйге кез келеді.
Немере де, шөбере сүйіп отыр,
Қыс ызғары жанына тиіп ол тұр.
Кім біледі ырқына жібермейді,
Жүрек деген, бір жасқа күйіп соқыр.
Жербетінде адамзат жаралғалы,
Бар-ау, талай ардың да тоналғаны.
Көзін тияр, нәпсіні аулақтатса,
Азбан сезім, бос құмар жоғалады.
Жамбыл,Жамыл екен-ау аңғарымды,
Берді еркіндік аруға сондай нұрлы.
Елі разы, халқы да мақтан еткен,
Сақтап келеді есінде «Жабыл жырды».
Мезгілімен әр нәрсе үйлеседі,
Мезгілінсіз қиындық күй кешеді.
Қыс пен жаздың арасы алыс білсең,
Бос әуіре жаныңа тимес емі.
Өмір қашан болған екен тиянақ
Өмір қашан болған екен тиянақ,
Санасада тіршілігі ұя, бақ.
Он сегіз мың ғаламды да жаратқан…
Сүлейменге жасамайды қиянат.
Берседе ой адамзатқа еңселі,
Қоса келер бақ пен соры бес елі.
Сәуле шашар тіршілікті берседе,
Жібермейді өліменен есені.
Сол азғана мәз боламыз сәулеге,
Келгенге де, өткенге де ау, неге.
Маңдайыңа жазылған күн жеткенше,
Құлқыныңмен салынасың әуіреге.
Біз ие боп өмір берген сиға нақ,
Көрінбейтін бақ пен сорлар ұялап.
Бара жатқан күндеріңді сезбессің,
Тіршіліктің шанасында сырғанап.
Кетейін тездеп сейіліп
Қуаныш, қайғы қосылып,
Жаныңа бермей еш ырық.
Сынаққа келген бақытың ,
Қалады кейде тосылып.
Ән салған құрбы қатары,
Сиреп бір кейде жатады.
Жаныңа жақын тартқаның,
Пенделік етіп сатады.
Жетеді кімге батылың,
Қаны біртуыс жақыным.
Ойран да, сайран салатын,
Тығылған өксік алқымың.
Тізбекті ойлар тіркеліп,
Жатады тұман бүркеніп.
Жаздың бір жеңіл бұлтындай,
Кетейін тездеп бір келіп.
Адам аңғал
Адам аңғал жүрегі бар сенгіш тым,
Болсада өткір көз жанары көргіш шын.
Сумаңдаған сұмдық сөздер арада,
Ролына айналады бөлгіштің.
Адам аңғал қуанышқа құлпырып,
Күндеріне арнар тәтті жыр тұнық.
Тағдырының тасасында тұрған сол,
Сезе алмайды, бір ғажабы зар тұнып.
Адам аңғал, келер ажал арбайды,
Білерің аз, қармағына алғайды.
Аян берер, бір құдырет бары рас,
Сезбейді еш әкетерін арнайы.
Адам аңғал білері аз тірлікте,
Алаңдамай ойнадық та, күлдік те.
Семіздікті көтеретін мал ғана,
Тірлігіңде не жетеді бірлікке.
Сөз де, жан да бір ауыздан шығады
Иек қағып жан тапсырған кезіңде,
Көкшілжалын шығады ұшып ауыздан.
Рухың кетсе, тәнің қалар мүрде боп,
Жырақ қалып ағайын мен бауырдан.
Сөзде сондай, сақтан балам қанжардай,
Тілдің ұшын безбендеме пендеге.
Тірлігіңде ие болғай тіліңе,
«Сөз сүйектен» деп айтады ел неге.
Тіл киелі деп жатады білгендер,
Ол жағында бөтен демей құп көрдім.
Араздасқан ағайынмен татуғып,
Жататынын тіл екені тек білдім.
Тілді балам сөйлемесең орнымен,
Тіл- ұяттың туын мүлдем жығады.
Санаға көп ұялатсаң салмақты ой,
Сөз де, жан да бір ауыздан шығады!
КІНӘЛІ МА ТОҚШЫЛЫҚ
Адамға кейде ақылың,
Ойласаң тіпті жетпейді,
Ақылды деген ұлың да,
Анасын тергеп, тектейді.
Не шара елім, не шара,
Өзгерген өңір келбетке.
Ақылдар бүгін лағып жүр,
Азулар теріс нейбетке.
Күйзеліс салып көңілге,
Сөзі де, ісі көш шалғай.
Кетпейтін бүгін пенде кем,
Досында, жарын бір шалмай.
Шыртылдақ жанның бәрі де,
Сызаттан бұрын сынады.
Сөздің де жөнін тыңдатпас,
Қақасы асқан құлағы.
Тұратын қайран кездер-ай,
Туғанын жатқа қиялмай.
Ырылдап бүгін таласад,
Бір жерге ия сиялмай.
Кінәлі мекен кім білсін,
Тоқшылық мынау бүгінгі.
Руыхсыз пенде көбейді,
Шіренгенменен үзенгі.
ЖОҒАЛМАСЫН АДАМДЫҒЫҢ, ЕЛДІГІҢ
Егіз өмір қуаныш пен қайғысы,
Олай емес деп айтады қай кісі.
Өкпелейміз туысқанға несіне,
Бар онда да саған жақын жайлісі.
Ең керегі бәріне де береке,
Жуымасын жан тәніңе әреке.
Құт қонатын, бақ келетін ақ тілек,
Мерекеге қол жаятын ел ерке.
Қуанышың, байтақ анау кеңдігің,
Жақсылықтан ажыратар енді кім.
Адамзаттың жүрегінде бір тілек,
Жоғалмасын ерлігің мен елдігің!
kerey.kz
Пікір қалдыру